“Jij bent anderhalf uur deel van dit leven”

Een “anti-tranentrekker”, zo beschrijft debuterend regisseur Kasper Rune Larsen zijn low-key drama over ongewenste tienerzwangerschap en de onvermijdelijkheid van volwassen worden. Denmark begint met een positieve zwangerschapstest en een vluggertje tussen Josephine en Norge. Dan moet Josephine’s aanstaande baby toch wel van Norge zijn? Ouderlijke twijfels laat Larsen echter grotendeels achterwege. Hij is meer geïnteresseerd in hoe dit kersverse stel langzaam hun onschuldige jeugd verruilen voor iets constructiefs. Het is alleen de vraag of ze op dit pad richting volwassenheid zullen blijven.

Josephine’s zwangerschap is een heftige ontwikkeling in het leven Josephine en Norge. Toch doet Denmark daar niet te moeilijk over. Waarom?
“Onze maatschappij zit zo goed in elkaar dat het bij veel mensen aan een gevoel van urgentie ontbreekt. Stuiten tieners op een probleem, dan nemen ze het in de zeik en doen ze vervolgens niets. Die apathie lijkt er te zijn omdat er al zo goed voor ons gezorgd wordt. Ik herken dat uit mijn angstloze eigen jeugd. Deze personages en verhalen zijn dan ook een speurtocht door mijn eigen jonge leven.”

Je eerdere short Epoch gaat ook over het ontvluchten van verantwoordelijkheden in de vorm van te hard feesten. Waar komt de noodzaak vandaan om dat thema te blijven onderzoeken?
“Beide films gaan over de vraag wanneer je zou moeten beginnen met opgroeien. In Denmark zien we deze jongeren zorgeloos leven, terwijl ze een aarzelend pad richting volwassenheid nemen. Wanneer je in je twintiger jaren komt, is het de bedoeling dat je betere keuzes maakt, jezelf afremt en je minder overgeeft aan drank, drugs en vrije seks. Maar wanneer je daar al te vroeg mee in aanraking komt is het moeilijk om dat op te geven.”

Je weet dat op een herkenbare manier te verbeelden, vooral door de ongedwongen, haast documentaire-achtige stijl.
“In mijn vorige korte films probeerde ik te gaan voor een videoclip-energie. Zo’n korte film moet wat mij betreft snel gaan. Met Denmark wilde ik iets anders. Ik ben klaar met die hoogdravende manier van dramafilms om een verhaal te vertellen. Ik wilde gewoon het verhaal vertellen van mensen die het verneuken en daar nog plezier in beleven ook. Om dat goed over te brengen moet je deel worden van deze groep jongeren. Daarom is de cameraman altijd op dezelfde ooghoogte als de acteurs. Hij had geen idee wat er precies ging gebeuren in een scène dus hij moest met zijn camera echt reageren op de groep. De camera wordt zo deel van de vriendengroep en daardoor worden wij dat ook. Jij bent anderhalf uur deel van dit leven. Jij bent erbij.”

Het is indrukkend hoe goed Denmark eruitziet als zoveel geïmproviseerd is. Zeker gezien het feit dat dit ook het debuut is van cameraman Claus Haagedorn.
“Hij heeft inderdaad nog nooit fictie geschoten; hiervoor deed hij skatevideo’s. Daarom wist ik dat hij geschikt zou zijn voor deze film. Hij kent deze scene, hij weet wat daarin gebeurt. Hij moest hun onzichtbare vriend zijn.”

Over vriendschappen gesproken: jij hebt uit jouw eigen leven geput voor deze film. Wat betekenen hoofdpersonages Norge en Josephine dan voor jou?
“Norge is als een amalgaam van mij en debuterend acteur Jonas Lindegaard Jacobsen. Ik ontmoette hem in een bar. Hij had net een acteercursus gevolgd en ik zocht een acteur voor mijn film. We werden vrienden en hij kreeg uiteindelijke de hoofdrol. We hebben het veel gehad over onze jeugd. Zo hebben we Norge vormgegeven. Ik kom zo bij Josephine, maar ik wil eerst vermelden dat Jacob Skyggebjerg, die Norge’s stonervriend Myre speelt, een bijzonder figuur in Denemarken is. Ik leerde hem kennen op een verjaardagsfeestje toen ik zestien was. Hij danste op zijn blote voeten rond tussen onbekenden. Hij was een vreemde eend in de bijt, maar we werden vrienden. Hij is inmiddels rapper, romanschrijver en een invloedrijke journalist voor meerdere Deense dagbladen. Hij is een apart figuur in de Deense intelligentsia. Hij moest in deze film spelen.”

En Josephine? Actrice Frederikke Dahl Hansen is een van de weinige profs in de film. Waarom koos je haar?
“Het was mijn intentie om ook een non-acteur voor Josephine te vinden, maar na zo’n honderd castings vond ik niet wat ik zocht. Ik ben een fan van Hansen dus ik stuurde haar het scenario – elf bladzijdes. Zij had net de prestigieuze Bodil-prijs gewonnen voor haar acteerwerk en kon dus elke rol spelen die ze wilde. Haar toenmalige vriendje raadde haar af Josephine te spelen, maar ze zag iets in het personage en in het scenario. Ik ben daar zo blij mee, want ze brengt een energie naar de film en naar Norge. Josephine lijkt totaal niet op Frederikke en dat vind ik ook interessant: ze kruipt in een andere rol, terwijl de jongens meer zichzelf spelen.”

Deze film blikt gedeeltelijk terug op jouw jeugd. Reflecteer je dan ook op het maakproces? Is dit bijvoorbeeld jouw pad richting volwassenheid?
“Mijn probleem is dat ik de gevoelens die ik in mij heb zitten eigenlijk alleen maar goed in film kan vangen. Nu is dit eruit, maar ik heb alsnog niets nieuws geleerd. Ik sta nog steeds voor dezelfde kruising: zal ik stoppen met drinken en blowen? Begin ik met sparen voor een eventueel gezin? Of zak ik weer af in diezelfde oude gebruiken? Die twijfel gaat maar niet weg. In die zin lijk ik nog te veel op mijn personages. Dat is eigenlijk beangstigend.”